Prawo karne jasno określa, za kogo możemy uznać osobę nieletnią. W jego rozumieniu jest to osoba, która w chwili popełnienia czynu karalnego skończyła 13 lat, ale nie ukończyła 17. Dodatkowo nieletni nie może ponosić odpowiedzialności karnej, a więc nie może odpowiadać na zasadach stosowanych wobec osób dorosłych.
Jeżeli w stosunku do osoby stosuje się środki poprawcze to nieletnim nazywamy osobę do 21 roku życia, co oznacza, że po przekroczeniu tej granicy zastosowane środki przestają mieć moc wykonawczą. W przypadku zwalczania demoralizacji, nieletnim jest osoba do 18 roku życia. Istnieje jednakże wyjątek, jeżeli nieletni, który ukończył 15 lat popełni czyn karalny określony w ustawie, jako zbrodnie lub przestępstwo z wyjątkowym okrucieństwem może odpowiadać za swój czyn, jako osoba dorosła.
Tą regułę stosuje się szczególnie w przypadku, gdy wcześniej wdrożone środki poprawcze lub wychowawcze nie przyniosły pożądanego skutku. Chodzi tu o reprezentowanie tak zwanego wysokiego stopnia demoralizacji, a zgodnie z prawem karnym najważniejsze jest wychowanie nieletniego oraz dbanie o interes społeczny.
W przypadku, gdy czyn karalny popełniła osoba, która nie ukończył 13 roku życia wybryk ten jest traktowany, jako przejaw demoralizacji. Co więcej, mogą zostać zastosowane środki określone w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich np. zobowiązanie do określonego zachowania czy też nadzór kuratora.